Γιατί η ιστορία αυτής της ζωντανής κοινότητας, όπως είναι ο Σύνδεσμος των Αποφοίτων της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά, συνεχίζει και θα συνεχίσει να γράφεται, ακριβώς γιατί ιστορία δεν σημαίνει παρελθόν, αλλά αντίθετα πρόκειται για ιστορία που συνεχίζει να γράφεται, γιατί είναι η καθημερινή ιστορία αυτής της κοινότητας των ανθρώπων, γιατί πρόκειται για μια δημιουργική και ουσιαστική πρακτική, γιατί ιστορία είναι ακόμη και οι καθημερινές γιορτές των ανθρώπων.
Με αφορμή την εξαιρετική καλοκαιρινή γιορτή του Συνδέσμου μας στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Πειραιά, που διοργανώθηκε για 4η συνεχή χρονιά, στις 25.6.2007, καταγράφω εδώ τις σκέψεις μου αυτές γιατί έγινε αντιληπτό σε όλους ότι η καθημερινή ιστορία του Συνδέσμου γράφεται μέσα από όλες τις εκδηλώσεις και τις δράσεις του, αλλά και μέσα από τις γιορτές του, ακριβώς γιατί είναι πολιτισμική πρακτική και μας μιλάει για το τώρα και το αύριο της κοινωνίας των ανθρώπων, για τη χαρά τους για τη συνεύρεση αλλά και την ελπίδα να ξαναβρεθούν και πάλι – όλοι μαζί – τον επόμενο χρόνο.
Αυτό είναι το τώρα και το αύριο των κοινωνιών, της κοινωνίας των πολιτών, αυτή είναι η καθημερινή ιστορία ενός ζωντανού Συνδέσμου που όλα όσα κάνει, τόσα χρόνια τώρα, τα πετυχαίνει μόνο μέσα από τον ζωντανό διάλογο και είναι αυτό που οι απόφοιτοι της Ιωνιδείου ξέρουν να κάνουν καλά.
Είναι η αφηγημένη ιστορία αλλά που πάντα πετυχαίνει τη διάκριση ανάμεσα στο ποιος λέει και ποιος ακούει, ποιος αφηγείται και ποιος αυτός που εστιάζει, γιατί οι απόφοιτοι ξέρουν να οργανώνουν την αφήγηση, ξέρουν την τεχνική της αφήγησης.
O Σύνδεσμός μας όχι μόνο συνεργάστηκε με τους καλύτερους αλλά και κατέθεσε απόψεις σε σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, όπως η παραβατικότητα ανηλίκων, ή το πρόβλημα των ναρκωτικών. Ανέδειξε την καθημερινή σημαντική προσφορά των συναποφοίτων είτε αφορούσε τον Παπά Γιώργη Πυρουνάκη με το πρώτο νυχτερινό γυμνάσιο στον Πειραιά το 1936, είτε την εξαιρετική προσπάθεια του Γ. Μπακούρη, που κυριολεκτικά ανέστησε μέσα από τους σεισμούς και την καταστροφή το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας, είτε είναι οι μουσικές του Δημήτρη Παπαδημητρίου που σιγοτραγουδάμε σ’ όλη στην Ελλάδα αλλά και ακούγονται στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, είτε είναι η 3η γενιά που συνεχίζει την «ιστορία» του «Βασίλαινα», είτε είναι οι εξαιρετικοί καθηγητές μας, παλαιοί και νέοι και όλα όσα συνεχίζουν μέσα από την Ιωνίδειο να προσφέρουν στη δημόσια παιδεία της πόλης μας.
Με αυτή λοιπόν την τεχνική του διαλόγου, με τη διάκριση ανάμεσα στην αφήγηση αλλά και στην εστίαση ξέρουν να αναδεικνύουν πως «γράφεται» η ιστορία, ακόμα και μέσα και από τη γιορτή και τη χαρά της συνεύρεσης.
Γιατί αυτή η «ιστορία» του Συνδέσμου συνεχίζει και θα συνεχίσει να γράφεται, γιατί έχει ξεκάθαρο «στίγμα» στην πορεία του, σαφή προσανατολισμό αλλά και ανθρώπους που δημιουργούν και προσφέρουν.
Υ.Γ.1: Μετά από δύο θητείες στη θέση του Προέδρου του Δ.Σ. αυτού του εξαιρετικού Συνδέσμου, δίνω τη σκυτάλη στους νεότερους, στοχεύοντας και πιστεύοντας σαν ουσιαστική δημοκρατική πράξη στη δημιουργική και συνεχή ανανέωση θεσμών και προσώπων.
Υ.Γ.2: Απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς αλλά και ιδιαίτερα σε όλα τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων της περιόδου 2003 – 2007, που στάθηκαν κοντά μου, σε όλη αυτή τη δημιουργική προσπάθεια.
Το βέβαιο είναι ότι ο Σύνδεσμός μας θα συνεχίσει να είναι μια εξαιρετικά δραστήρια κοινότητα στην πόλη μας.
